بزرگیش را ... سکوتش را ... عظمتش را ...

اُبهتش را ... تنهاییش را ...
        

      حکمتش را ... صبرش را ... و ... و ...
 

        بودنش عادتیست ، مثل نفس کشیدن !

خدا را میگویم

وقتی تنهای تنها میشی...تنها او هست...كه دستت رو میگیره و

اشكاتو پاك میكنه...

آرومت میكنه...

و بهت میگه میدونم كه جز من كسیو نداری...

و باز هم شرمنده اش می شوی...

خداجونم.......خیلی دوست دارم دلم برات پرمی زنه معبودم...